بسیار پیش آمده است که مردم روستا‌ی شلی به چیزی  نیاز  داشته‏اند، ولی برای حفظ آبرو و  موقعیت  خویش، آن را با کسی مطرح نساخته‏اند. حتی بانزدیکترین نزدیکان خود. یا گاهی مشکلی پیش آمده  اما آن را در حدی ندانسته‏اند که برای چاره‏جویی وحل آن، با کسی در میان بگذارند. بسیار مشاهده شده است که  افراد  برای روبه‏رو نشدن با یک نفر ناباب، راه خود را کج می کردند  و برای دهان به دهان نشدن با یک فرد هرزه و هتاک، دندان روی جگر گذاشته، حتی به دفاع از خویش نپرداخته‏اند؟  دیده یا شنیده نشده است که تا کنون یک نفر ازشلی آبروی خود را به کف نانی  بفروشد ویا  خواسته‏های دل خود را زمینه‏ساز حقارت و زبونی و خفت و خواری خود کند. اینها و نمونه‏های دیگری از این قبیل، شواهدی بر روحیه‏ای متعالی اکثریت قریب به اتفاق مردم شلی است که در فرهنگ ایرانی و اسلامی از آن با عزّت نفس یاد می‏کنند.
   جان آدمی عزیز است و رفاه و برخورداری دوست داشتنی است؛ اما انسانیت انسان بالاتر از هر چیز است و شخصیت و آبرو قیمتی بسیار بالاتر از مال و اندوخته دارد. کرامت نفس نیز، ارزشی برتر از معادلات و محاسبات منفعت‏گرایانه و مادی دارد.وقتی انسان به چیزی طمع می‏بندد، در واقع بخشی از انسانیت والای خویش را درمعرض خطر و تلف شدن قرار می‏دهد تا آن  خواسته  را برآورده سازد.آیا به راستی خواسته‏های نفسانی تا این حد مهم است که در چنین معامله زیانباری پی‏گیری شود؟ چگونه می‏توان به خواسته‏های دل، بی‏حساب و بی‏حدّ و مرز رسید، بی‏آنکه از معنویت و کمال و ارزش، چیزی را فدا کرد و از دست داد؟  همین عزت نفس و مناعت طبع شلی ها با عث شده است که ارزش فوق مادی خود را با خواسته‏های حقیر و هوسهای ناپایدار و درخواستهای ذلت‏بار، لکه‏دار نسازند.  عزت  به معنای صلابت و صاحبان  عزت نفس، هرگز آبروی خود را به کف نانی نمی‏فروشند و به خاطر  مناعت طبع ، هرگز خواسته‏های دل را زمینه‏ساز حقارت و زبونی و خفت و خواری نمی‏کنند.   کسی عزت نفس دارد که هویت انسانی خویش را در مقابل ضربه‏های خردکننده فسادها و تباهیها حفظ کند و این جز در سایه  خودشناسی  و آگاهی به ارزش انسانی و والایی جایگاه معنوی انسان فراهم نمی‏آید.انسان خود را با چه چیزی مقایسه می‏کند و به چه چیزی می‏فروشد و خود را به چه می‏دهد و چه می‏گیرد؟ اصلاً انسان به چه و چند می‏ارزد؟
حضرت علی(ع) در سخن زیبا و بلند و شیوایی، در بیان جایگاه رفیع انسان و ارزش وجودی او می‏فرماید:  انّه لَیْسَ لأنفُسِکم ثَمَنٌ اِلاّ الجَنَّةَ، فلا تَبیعُوها اِلاّ بِها  یعنی؛ بدانید که برای جانها و وجودهای شما، قیمت و بهایی جز  بهشت، نیست. آگاه باشید و خود را جز به بهشت نفروشید :کسی که این جایگاه را بشناسد و از آن مراقبت کند، هرگز به پستی و حقارت و طمع و ذلت کشیده نمی‏شود و گوهر خود را به تمنیّات نفسانی و خواهشهای مادی نمی‏فروشد. عزت نفس، مانع می‏شود که انسان آگاه، خود را ارزان بفروشد. کیان وجودی  انسان، گاهی به خاطر  طلب  در هم می‏شکند. هر کس می‏کوشد خود را کامل و بی‏نیاز و بزرگوار جلوه دهد و شخصیت خویش را نگهبان باشد. ولی گاهی افراد سست اراده و طمّاع در برابر  خواستن ، آن گوهر را از کف می‏دهند.خواستن، سندِ  احتیاج  است و نشانه فقر و ناداری. گاهی یک  آبرو  در گرو یک  درخواست  قرار دارد و با گشودن دست نیاز، آن آبرو و حیثیتِ سالیان دراز، یکباره بر خاک می‏ریزد و بر باد می‏رود.امام علی(ع) فرموده است: ماءُ وَجْهِکَ جامِدٌ تُقْطِرُهُ السّؤالُ، فَانْظُرْ عِندَ مَنْ تُقْطِرُهُ؟ آبروی تو، جامد است و با سؤال و درخواست، قطره قطره می‏ریزد. بنگر که قطرات آبرو را پیش چه کسی می‏ریزی!